Het boselfje, en haar moeder

Ik heb vaak kinderen die in mijn hart, onder mijn hart een plekje krijgen. Kinderen die je kunt zien. Maar ook, die je voelt.
Zo is er ook het meisje met de blonde haren, ik noem haar in mijn hoofd het boselfje. Ze woont in het bos, aan het water. Ik fotografeerde haar in de herfst met haar moeder maar al vaker ook op school waar ik werk en ook de vaste fotograaf ben. Ze is een op-mijn-moment kindje. en die aanschouw ik, bewonder ik. Ik zie ze vaker. De kinderen die je moet laten, die je niet een hand moet geven, niet moet zeggen dat je er bent maar moet laten zien dat je er bent. En wanneer zij dichtbij willen komen komen ze dichtbij, anders niet. Dat is oké. Zij aanschouwen, zij voelen. Ik aanschouw, ik bewonder.
Het boselfje toont soms haar talenten. Ze toont de weetjes over de natuur, ze toont haar creativiteit, haar oplossingskracht. Ze gaat haar eigen weg, op haar eigen tempo. En dat is zij.

wat zijn jouw dromen en
waar geef je ze een plek
durf je te geloven
dat alles waar kan
alles uit kan
komen op een dag
dat niks onmogelijk
en alles echt ooit
werkelijk
voor jou

Met het boselfje en haar moeder ging ik op pad. Gewoon even wandelen. Het was nu geen fotosessie waarin we iets deden. Nee, ik aanschouwde. Ik liet haar wandelen, rennen, met takken spelen. Ik liet moeder en dochter voelen aan het koude water. We waren in de natuur. Ze waren zoals zij zijn.

En dat is precies wat ik wil vastleggen: wie jij bent.

Vertel,
zou jij zulke foto’s willen van je kind(eren)? Van jou met je kind(eren)?

Kinderfotografie

Spelen, lachen, dromen, hopen, verlangen, grappen, en dit alles vangen op beeld.